Wapenveld

Misschien is dit dan het moment waarop je loslaat,
je beide armen dicht tegen je lijf klemt -
met opgetrokken knieën en gebalde vuisten

zak je dan kalm weg in het grote water,
traag om je eigen as draaiend: je moet niet zwemmen,
luister maar naar het bloed dat in je oren ruist.

En ver op zee, daar bij die vage lijn
die lucht en water scheidt, daar rimpelt, denk ik,

wat best een grote vis zou kunnen zijn
die jou voor je de bodem raakt liefdevol inslikt,

waarin je veilig bent, die je aan land brengt
als je een tijd lang in haar buik geslapen hebt -

of je klimt uit je zwemband en je zwaait naar ons.

Beeld: Niek Stam
Gedicht: Menno van der Beek