Wapenveld

Afgelopen vrijdag naar het presentatieconcert geweest van de zesde cd van Psalmen voor Nu. Een grootse belevenis. Even de samenvatting: Psalmen van Nu zijn een superieure vorm van inculturatie van de beste liederen ooit geschreven. De psalmen die u kent (volgens Genève) zijn dichterlijk inferieur, cultureel onaangepast en minder Bijbelgetrouw. Zo, dat is uit de weg en dan kom ik nu tot het punt: Psalm 88 heet in de nieuwe berijming ‘Nergens licht’ en dat is verrassend adequaat. Ik heb het thuis even nagelezen en het is niet best: de dichter heeft echt niets meer – hij leeft in totale duisternis. Het enige dat nog maar lijkt op een uitweg is het aanspreken van God – maar God is juist degene die hem heeft laten vallen. De mens ligt in de kuil.
Daar eindigt ook de Nederlandse versie van Spoorloos, een film naar een boek van Tim Krabbé. Mooie film: vrouw verdwijnt, man gaat erachteraan, man verdwijnt ook. Levend begraven. Schitterende horror. Jammer genoeg heb ik die film voor u verpest want u kent de afloop nu. Sorry. Er is ook een Amerikaanse versie van die film en daarin, jawel, loopt het veel beter af. Nou ja, die film is ook horror want Sandra Bullock komt in beeld. Maar, vraag: welke film is nu beter?
Soms zijn verhalen die niet best aflopen verrassend populair. De eenzaamheid van de priemgetallen, van Paolo Giordano – veelverkocht en toch heel goed. Twee mensen draaien als atomen om elkaar heen. Het boek beschrijft heel precies en zorgvuldig twee gemankeerde personen, opgesloten in hun eigen wereld, in hun eigen trauma. Volgens de wetten van Hollywood zijn ze voor elkaar bestemd, maar uiteindelijk stomen ze elkaar voorbij als schepen in de nacht – het enige dat troost biedt is de doffe stoot op de scheepshoorn die ze elkaar kunnen laten horen in de mist. Dat is eenzaamheid.
Waar ik het las mag Joost weten maar het doet er ook niet toe want iedereen weet het: de Nederlandse christelijke boekenmarkt wordt gedomineerd door Amerikaanse vertalingen. Tim LaHaye, Francine Rivers, Randy Alcorn. Spannende romans maar dan christelijk. Het loopt goed af en anders is er rijke troost. Het komt altijd goed, en zo niet dan toch, dat is de hoofdlijn.
Een goeie vriend van me gaf me het boek over ds. Doornenbal van Bart-Jan Spruyt. Een leuk boek, betrekkelijk onderhoudend geschreven maar vooral mooi door het onderwerp. Spruyt had een korte affaire met Geert (vergeven, hmm, misschien, maar niet vergeten) en probeert nu, met een bloedende neus, dapper door te leven. Hij schrijft over ds. Doornenbal. Het essay bevat stuitende buiksprekerij over wat ds. Doornenbal zoal niet had gevonden als hij nu zou leven. Calvijn zou dergelijke buiksprekerij afgekeurd hebben, en Luther ook. Zeker. Ds. Doornenbal is zeer verre familie naar het vlees maar in zijn Sehnsucht staat hij me naast bij. De wereld gaat onvermijdelijk naar de bliksem en wat dromerig zuchten, kijkend naar vogeltjes in de lente, is dan ook het maximaal haalbare. Laten we wel wezen.
Ik houd van Europese literatuur, als-ie maar echt Europees is. Het komt niet goed. Het is beter dat je naar een huis vol rouw gaat dan naar een huis vol feestrumoer.
Weg met de overwinnaarsmentaliteit. Yes we can is de ultieme leugen. Ik stem voor hem die zegt: no we cannot, maar laten we ondertussen doen wat we kunnen. Ik stem een christelijke partij, want daar word ik altijd zo treurig van.
Ik zet maar een cd’tje met psalmen op. Geluk bestaat niet, een zinvol leven wel.