Cru

Voor politiek heb ik werkelijk geen enkel gevoel. Niet dat ik er niets bij voel, integendeel. Ik kan mij ieder moment kwaad maken over die lui die door een even noodlottige als onbegrijpelijke gang van zaken nu de dienst uitmaken in ons land. Maar juist mijn onbegrip is mijn zwakte: ik heb geen idee hoe het mogelijk is dat zoveel bestuurlijke incompetentie wordt gevonden, om te beginnen, aandacht weet te krijgen en vervolgens door grote groepen mensen wordt verheven tot de macht. Een dergelijke gang van zaken en mijn voorstellingsvermogen verhouden zich tot elkaar als het rondje en vierkantje van mijn zoontjes vormenstoof: het gaat nooit passen. Gelukkig, ter compensatie, blijkt iedere keer weer dat zelfs een vierjaarlijks zorgvuldig geselecteerde groep gekken het Nederlandse bestel niet aan de grond weet te krijgen – ook dat begrijp ik niet. Dit aanvaard ik nederig en ook dankbaar.

Ter zake onkundig, stel ik dan ook met frisse verbazing (huh!?) vast dat de christelijke politiek zichzelf volstrekt overbodig maakt in Nederland. Het is kennelijk niet voor de hand liggend dat een christelijke geloofsovertuiging leidt tot herkenbare en consistente politieke keuzes. Als dit al blijkt uit het subtiele gegeven dat door de geschiedenis heen heel andere keuzes zijn gemaakt inzake bijvoorbeeld ritueel slachten, des te meer blijkt het daaruit dat de huidige christelijke partijen onderling heel verscheiden dingen voorstaan inzake economie, landbouwbeleid en steun aan blonde Greet. Met christelijkheid heeft het allemaal niets van doen, het enige wat eendrachtig wordt uitgedragen is het onvermogen om het eens te worden over de vraag wat het christelijk geloof vandaag zou moeten betekenen in de politiek. Toch een getuigenis, zou je denken, maar een getuigenispartij hebben we ook al niet meer sinds ook de mannenbroeders al opportunistisch meestemmen met welke meerderheid ze maar een koe belooft bij de handel.

Nu de troonswisseling aanstaande lijkt en niets meer zeker is, lijkt me dit moment opportuun voor de oprichting van een christelijke republikeinse unie. Niets tegen de Oranjes, maar ieder weldenkend mens ziet dat hun macht niet gelegitimeerd is door een democratische keuze. Gewoon, dat je ervoor kiest, zeg maar. We leven niet in een beschaving – feitelijk hangt Nederland aan elkaar van de tradities die nergens anders door worden gelegitimeerd dan het simpele feit dat ze bestaan. Uit een kennelijke behoefte de dingen te laten voortbestaan, al was het maar omdat het moeite kost om te veranderen, worden er allerlei rationalisaties bedacht, in de trant van het kost echt niet meer dan een president (achterliggende rationalisatie: goedkoop is goed), of ze doen goed werk (mooi, mag ik ze dan wegsturen als ze dat niet meer doen, vierjaarlijks evalueren graag?) of God heeft hen aangesteld, wat overigens moeilijk een rationalisatie genoemd kan worden, maar eerder een tamelijk doorzichtig – misschien wel godslasterlijk – beroep op een hogere autoriteit om verdere vragen maar te smoren. Niets tegen de Oranjes, zij kunnen er ook niets aan doen dat ze Oranjes zijn, evenmin als ik er iets aan kan doen dat ik het niet ben. Maar dat was nu juist het punt, even bij de les blijven. Ik heb niets tegen ze, maar hun rol en de erfopvolging is een schandvlek op onze natie van het kaliber Wilders, Emile Ratelband of Bel-TV. Niet iets om meteen je machinegeweer voor uit het vet te halen, maar wel iets waar je op den duur toch vanaf wil. En vooral: genant dat zoiets nog kan bestaan.

Dus: welkom bij de CRU. Inschrijfgeld 10 euro. Als Willem IV na troonsbestijging toch katholiek besluit te worden, vermoed ik dat de SGP wel instapt – ze hebben inmiddels bewezen toch pragmatisch te kunnen zijn.