Wapenveld

Soms zou je willen dat je nog niet zoveel gezien had. Of beter gezegd: dat je dingen nog een keer voor de eerste keer zou kunnen zien. Toen ik Tree of Life voor de eerste keer had gezien, een film die zeker nog eens in deze rubriek gaat voorkomen, was ik erg gelukkig over zoveel schoonheid, en tegelijkertijd wat verdrietig omdat ik dit verhaal niet nogmaals zo intens mee zou kunnen maken. Of de Johannes Passion, of Gilead, van Marylinne Robinson.

Maar wie weet sta ik wel alleen in deze rare afwijking.

En toch zou ik het heerlijk vinden om iets wat ik zo erg waardeer nog een keer opnieuw, als was het voor de eerste keer, te mogen zien. 

Dan zou ik The Delivery daarvoor uitkiezen. Een acht minuten durend filmpje, uit de begintijd van YouTube, dat gemaakt is door de Duitser Till Nowak, die het voornamelijk gemaakt heeft om te zien wat hij met zes computers aan elkaar gekoppeld voor elkaar kon krijgen. [1]

Maar het resultaat is veel meer dan uit deze eerste beschrijving lijkt.

Afgezien van de muziek, die veel te bombastisch is, neemt Nowak de kijker in slechts acht minuten mee in een bizar klein, maar tegelijkertijd groot, verhaal.

In een volledig verpeste wereld, verknald door industrie en onpersoonlijke techniek – de postbode is een ruimtevaartschip geworden dat bij de huizen pakketjes dumpt – woont een wat eigenaardige man. Hij woont buiten de volstrekt vervuilde stad en koestert nog een klein bloemetje dat nog weet te bloeien op zijn balkon.

Maar dan wordt er een pakketje afgeleverd, en dat pakketje verandert alles…

Ik ga het niet verder beschrijven, want dan verrast het filmpje u niet meer zoals het mij die eerste keer wel heeft verrast, maar enige aantekeningen zijn er toch wel te maken.

Al enige tijd – ook gedurende deze jaargang van Wapenveld – stuiteren de cijfers over elkaar heen. Over 30 jaar zijn er geen ijsberen meer, over 100 jaar geen bomen, als de temperatuur met 2 graden stijgt dan worden hele landen weggevaagd… en al die cijfers maken me zo moedeloos. En inactief.

Ik zou op gang moeten komen, maar ondertussen overzie ik deze cijfers niet helemaal. Ik leef in die vervuilde wereld, maar zie niet dat hij vervuild is. De wereld die Till Nowak laat zien is overduidelijk ten dode opgeschreven, en je vraagt je af waarom er daar niemand ingrijpt, of heeft ingegrepen. Maar dat is dezelfde gedachte als in zoveel films en boeken die beschrijven hoe vanuit de toekomst over onze tijd zal worden gedacht: waarom hebben ze begin eenentwintigste eeuw niet ingegrepen, waarom hebben ze het zover laten komen?

Ik denk dat het komt doordat we er middenin leven, met onze eigen leventjes en onze eigen beslommeringen. En hoewel de getallen over elkaar heen buitelen… die getallen bieden ons niet een ‘blik van buitenaf’. Een graad warmere aardetemperatuur verandert mijn autorijden niet. Of beter: mijn autorijden verandert de temperatuur niet. Niet direct.

Ik mis eigenlijk het grote plaatje, ik zie nog geen water onder mijn voordeur door sijpelen.

Ik zou op gang moeten komen, en dat doe ik ook waar ik kan. Maar ergens zijn er twee gedachten die me tegenhouden.

Ten eerste: wat verander ik eraan? Ik weet het: dit is de voornaamste drogreden om niets te hoeven veranderen. Maar toch…

Ten tweede: ik vertrouw erop dat God met een machtige handomdraai deze wereld zal omvormen tot een weldadig paradijs. En daar zal Hij vast niet te lang mee wachten.

Welaan: die twee gedachten komen samen in de plot van dit filmpje.

De kans is klein dat ‘het’ – bij de nieuwe hemel en de nieuwe aarde – zo zal gaan als Till Nowak hier laat zien. En de muziek zal dan waarschijnlijk een heel stuk beter zijn, maar toch… dit filmpje van acht minuten plant niet alleen een bloemetje, maar ook een zaadje van hoop in mijn leven.