Wapenveld

Vrouwen van dit slag waren er al een aantal jaren: geen ontsierende haartjes op hun gebruinde kuiten, steevast het nieuwste model zonnebril in het haar, geen enkele frons, een sportieve huppelgang, rug recht, boezem vooruit. En alles puur natuur.
Dertigers, veertigers die hun koffie allang niet meer bij Starbucks drinken maar zijn overgestapt op sap van tarwegras, of op groene thee met verse gember en een tak geneeskrachtige bloesem uit de biologische tuin achter het health café. Noem deze groep gezonde, beeldschone stedelingen vooral geen hedonisten. Genieten is niet hun voornaamste doel: het is een middel. Een manier om in balans te blijven, teneinde het zo overvolle leven aan te kunnen. Want o, wat is het enerverend en intens allemaal. Niet alleen het werk en het bijhouden van social media vragen veel: wat dacht je van het ouderschap? Het onderhouden van je liefdesrelatie? Enorme klussen, en voordat je het weet ben je oud en moet je terugkijken op een aaneenschakeling van gemiste ervaringen… De beeldschone supermens leeft intens en bewust. Misschien wel hyper-bewust. Doet aan fitness en yoga en mindfulness, gaat naar dansfeesten én musea, kijkt populaire series op Netflix én leest romans en dichtbundels, houdt van chillen op alternatieve stadsstranden, maar bezoekt ook filosofische debatavonden of organiseert een hippe vega-barbecue waarbij de muziek wordt verzorgd door Syrische vluchtelingen. Bovendien is men eerlijk over de eigen angst, die wordt aangeduid met een afkorting: FOMO. De ‘Fear Of Missing Out.’ 
John Lennons beroemde zin ‘Life is what happens to you, while you’re busy making other plans’ is het credo, en de missie in één. ‘Bijblijven’ is niet de voornaamste zorg. Men wil ‘erbij zijn’, volledig, wakker in het hier en nu, op de eigen authentieke, originele manier, even open minded als kritisch en beducht voor mainstream trends. Als Albert Heijn de doelgroep heeft ontdekt en zogenaamd ambachtelijk brood gaat verkopen onder de naam Liefde & Passie, is het tijd om de grootgrutter links te laten liggen.
De geschetste leefwijze komt akelig dicht bij een ideaal zonder ideologie: men leeft er zelf naar, maar valt anderen er niet mee lastig. Sterker, de genoemde mensen zijn ook voor hun omgeving vriendelijk. Ze dringen niet voor bij de kassa, blijven rustig in opgefokte verkeerssituaties en meningsverschillen worden kalm uitgepraat, of men laat ze gewoon voor wat ze zijn: even goede vrienden. ‘Laten we het alsjeblieft positief houden.’ En wie daaraan niet wil meedoen, die mag het zelf uitzoeken. Want we zijn vrije mensen, nietwaar? Precies daar verschijnt de adder onder het gifgroene tarwegras. Er zijn nog altijd, overal, mensen die simpelweg niet de vrijheid hebben om zo bewust te kunnen leven. Mensen die moeten overleven. Die niet in staat zijn om het ‘positief’ te houden. Mensen die soms al sinds hun geboorte de toegang tot simpel geluk missen, of ergens halverwege de sleutel zijn verloren. Bijvoorbeeld omdat ze getraumatiseerd zijn, of chronisch ziek, of depressief, arm, sociaal niet competent. Voor die mensen hebben de beeldschone, fitte supermensen een blinde vlek. Ze ontberen de angst dat anderen misschien nog wel meer mislopen dan zijzelf. Misschien wel alles mislopen, een leven lang. Maar wanneer je dat voorzichtig zegt, ontvang je een serene glimlach. Ja, goed punt. ‘En als het je zo belangrijk vind, zet je toch gewoon een leuk initiatief op? Beetje crowdfunding… Of je accepteert dat niet alles in het leven maakbaar is. Daar word je zen van, dat zul je zien.’ IJskoud. Net als hun hippe zomeravondcocktails.