Redactioneel

Voltooid leven, meeroudergezinnen, Israël , onderwijsvernieuwingen, zwarte piet en de paus. In dit eindejaarsnummer hebben we echt geprobeerd aan iedereen te denken. Alles wat te denken geeft, past immers in Wapenveld. In deze barre tijden van populisme blijft Wapenveld onverdroten de nuance zoeken. Mijn opsomming van de inhoud is overigens met opzet niet compleet. Drie stukken staan er niet bij, maar die zijn dan ook bedoeld voor mensen die zich graag verre houden van elke vorm van rationele ordening van het leven.

De nuance keert terug in het stuk van Bart Wallet over Israël. Over eieren lopend baant hij zich een weg in een moeizame discussie. Hij loodst zijn lezers door de geschiedenis heen en komt uit bij het onderscheid tussen de vraag der eeuwen en de vraag van het moment. Het politieke debat dat nu speelt over het Arabisch-Israëlische conflict  moet niet alle energie wegnemen, zodat er voor de grote vragen over de verhouding tussen kerk en Israël geen ruimte meer overblijft. Halverwege schrijft hij een zinnetje dat de theologen onder ons enig denkwerk moet leveren: ‘Wie zijn visie op ‘Israël’ wil herdefiniëren, moet zich daarbij terecht ook realiseren dat dit consequenties heeft voor zijn ecclesiologie.’ Bert de Leede en Marten van Willigen proberen in dit nummer bijbelverhalen te beluisteren met in hun achterhoofd hedendaagse discussies over meeroudergezinnen en voltooid leven. Het blijkt dat de bijbel niet zo zeer een set regels biedt voor het goede leven, maar vooral verhalen die een genadig perspectief schetsen dat schuurt met onze laatmoderne maatschappij.

Onder verlichte protestanten is het tegenwoordig  bon ton om niet al te zwaar te tillen aan de verschillen tussen Rome en de Reformatie. Hoe verstandig dit ook allemaal is, het neemt niet weg dat we de bisschop van Rome af en toe kritisch moeten narekenen. Udo Doedens pakt deze taak voorbeeldig op in een nauwkeurige lezing van een recente pauselijke encycliek. Hij is onder de indruk van de inzet van de paus voor de wereldproblemen. Maar als protestant kan Doedens niet over de wereld spreken los van de kerk. En dat heeft consequenties.

Ons redactielid Willem Kater heeft ook een rapport gelezen, niet van de paus, maar van onze eigen overheid. Opnieuw lijken er in ons goede landje onderwijsvernieuwingen op stapel te staan. Het rapport Onderwijs2032 van de commissie-Schnabel bevat de visie van de overheid op het onderwijs van de toekomst. Kater geeft ons als lezers een rondleiding en staat hier en daar wat langer stil. Hij is niet onverdeeld gelukkig met de onderwijsvisie die ten toon wordt gespreid. De rapportschrijvers zijn overduidelijk wat al te veel onder de indruk van allerlei maatschappelijke ontwikkelingen. Zij vergeten dan om na te denken welk onderwijs wenselijk is voor het kind en het bredere verband van de samenleving. Maar het rapport geeft ook kansen. Die door christelijk en reformatorisch onderwijs met beide handen moeten worden aangegrepen volgens Kater. Er is veel ruimte voor eigen identiteit. Dat brengt Kater tot het voorstel om onze scholen te gaan inrichten als klooster. Hij denkt dan niet alleen aan zingen, bidden en bijbellezen, maar ook aan het verrichten van de werken van barmhartigheid. Aangezien Wapenveld metahistorisch gezien niet onschuldig is aan de verwoesting van vele kloosters in ons land, komt deze suggestie net voor het begin van de herdenking van 500 jaar Reformatie precies op tijd!