Verveling

Vroeger, je weet toch, toen alles nog beter was, had je kijken luistergeld. Dat moest je betalen voor het in de lucht houden van de nationale zenders, en als je geen radio of tv had, dan hoefde dat niet. Kwam er wel geregeld een ambtenaar langs om even te kijken. Dat de gereformeerden hun duivelskastje verstopten in een kabinet op zolder was niet enkel om principiële redenen, bedenk ik achteraf. Een bijzonder inefficiënt systeem natuurlijk, alleen met de administratie en controle kon je al een half dorp aan het eten houden, en dan had je nog geen minuut tv gemaakt.

Vind je het gek dat er zoveel werklozen zijn vandaag de dag! Tegenwoordig betaal je gewoon voor de tv via de belasting, of kun je nog gewetensbezwaren aantekenen voor dat deel? Als dat zo is, dan graag, want ik heb een prima gratis tv-serie gevonden, dank u wel, kost helemaal niks. Gaat over een vreemde man die getrouwd is met een fotomodel en denkt dat hij de wereld regeert. Het is een beetje vet aangezet allemaal, de plotwendingen zijn meestal ongeloofwaardig, en ja, het acteerwerk is heel matig en natuurlijk ziet niemand er in werkelijkheid zo uit, maar wat verwacht je van een dagelijks programma? Die scenaristen moeten elke dag wat nieuws bedenken en die acteurs moeten er elke dag toch maar mooi weer staan. Hard werken lijkt me dat.

Gisteravond, in de auto onderweg naar huis, hoorde ik op de radio een commentator zeggen: ‘Dat is waarom voetbal nooit verveelt!’ De radio is een prachtig medium voor voetbalverslagen, want die kerels (waarom zijn ’t altijd kerels?) achter de microfoon, die moeten voortdurend woorden geven aan wat de luisteraars niet zien. Het mag niet vervelen. Dan zit je midden in de wedstrijd Nederland-Luxemburg, en ja, dat is precies wat u denkt dat het is, dat is zoiets als Bach tegen Guus Meeuwis. Echt waar, ’t verveelt nooit? Ik vind dat heel vertederend, de jeugd, die gespannen kan zitten voor een wedstrijd tegen Luxemburg, en voel me dan heel oud en blasé. Schitterend, als je met bonkend hart in de keel kan kijken naar het rondtikken van een bal.

In 2003 was er een president in Amerika van wie menig politiek correcte mens meende dat hij koekwaus was. Hij begon een oorlog in Irak, bewerend dat er massavernietigingswapens waren die ons bedreigden. Altijd leuke anekdote uit die tijd is die website die je vond middels Google – als je op zoek ging naar weapons of mass destruction dan kreeg je ten antwoord The weapons you are  looking  for are currently unavailable. Ze zijn tot de dag van vandaag niet gevonden. Verschillende mensen hebben mij verzekerd dat het eigenlijk wel meeviel met Bush – kon veel erger. Ik moet ze gelijk geven. Elke dag een nieuwe aflevering.

De Trumpshow is een soort formatieproces: het gaat maar door. Elke dag hetzelfde nieuws is feitelijk precies hetzelfde als geen nieuws. We horen het wel. Maar weinigen die zich er over opwinden. Mannen met raar blond haar kunnen de hele wereld in de fik steken, saaie kaaskoppen mogen maanden delibereren zonder consequenties, het maakt allemaal niet uit. We hebben het allemaal al gezien. Nederland zit erbij als een land vol met oude mensen die denken dat ze Nederland-Luxemburg zitten te kijken.

Vakantie is niet dat je uitrust van de vermoeienissen en uitbreekt uit de sleur. Het is dat je een sleur creëert, een leegte (vakantie) waarin de gewone dingen je weer gaan opvallen als eigenlijk heel verontrustend. Goede vakantie gewenst. De vakantie was goed, als het nieuws na de vakantie u erg opwindt.