Wapenveld

De zoete moeder doet wat nodig is
en veegt de kerk: het stof van een paar duizend jaar
is langzaam op de tegels neergedaald 

en buiten draait, terwijl zij werkt, misschien
een leger woeste Hunnen op hun taaie paarden
in steeds kleinere kringen om de kathedraal. 

Als straks Attila dreigend voor de deur ligt, als in
het jaar van onze Heer vierhonderd tweeënvijftig 

drinkt hij zich moed in voor zijn huwelijksnacht
en wordt gevonden, in zijn eigen bloed gestikt, 

ofwel omdat hij door zijn liefste wordt vergiftigd
of dankzij kleine zwaktes in zijn longslagader –

en zij kan vol vertrouwen veilig blijven vegen.

Beeld: Niek Stam
Gedicht: Menno van der Beek