Wapenveld

Abstract

In het Haagse circuit dansen politiek en media een tango die een houdgreep kan worden. Als ophef en clicks het nieuws gaan bepalen, delft de aandacht voor echte problemen en complexe oplossingen het onderspit. Mirjam Bikker ziet hierin niet alleen een taak voor journalist en politicus, maar ook voor de nieuwsconsument.

‘Meneer Timmermans, ik ben chronisch ziek. Het hele jaar door. Ik betaal 385 euro, elk jaar weer. Ik kan het niet betalen met alleen een uitkering, en velen met mij. U wilt niet weten hoeveel armoede er is in Nederland. Ik kijk om mij heen en kan wel janken, zo erg. De komende vier jaar is te laat. We zijn te laat!’

Het wordt gezien als een van de sleutelmomenten in de laatste verkiezingscampagne voor de Tweede Kamer. In het SBS6-debat een week voor de verkiezingen gaat het over het eigen risico in de zorg, over bestaanszekerheid. Partijen spreken veel over bestaanszekerheid, leggen verschillende oplossingen op tafel om mensen uit de armoede te krijgen. Waar de ene lijsttrekker (Timmermans in dit geval) erbij zegt dat het niet van de een op andere dag geregeld kan worden, weet een ander daar wel raad mee. De woorden van Geert Wilders blijven echoën: ‘Dat de leider van de sociaaldemocratie niet zegt: “Mevrouw, we gaan nu morgen dat eigen risico afschaffen,” is een schande. U bent het contact met de werkelijkheid totaal verloren.’ Een symbool is geboren.