Wapenveld

Abstract

Toen Hans van Mierlo in 1982 met een virale leverinfectie in het ziekenhuis lag, kreeg hij van uitgever Theo Sontrop het boek Het rusteloze graf, geschreven door Palinurus. 'Ik kende Theo niet eens zo goed’, schrijft van Mierlo in 2008 in de aanzet van wat zijn autobiografie had moeten worden, Het kind en ik. ‘Hier’, zei Theo ‘Lees dit. Je kunt er beter van worden.’ Die biografie van Van Mierlo bleef steken onder de honderd bladzijden, want in datzelfde jaar overleed hij, maar Palinurus was hij dus nooit vergeten.

Als Van Mierlo haast dertig jaar later in zijn huis in de Provence is, schrijft hij: ‘Ik zwem iedere dag zeshonderd meter, en ik lees Palinurus. Herlees, moet ik zeggen, want de eerste keer was in het ziekenhuis.’ Van Mierlo heeft het over het boek van de Engelse criticus van de Sunday Times, Cyril Connolly, dat onder de schrijversnaam Palinurus verscheen, vlak na de tweede wereldoorlog, waarin het werd geschreven. '‘Hij schreef […] zich eerst goed in de depressie en toen eruit. [...] Het doet [...] denken aan indianen, die als ze in een draaikolk komen niet tegen de bierkaai gaan vechten, maar zich laten verdrinken, en dan op de bodem eronderuit knijpen,’ schreef van Mierlo