Wapenveld

Op DV 9 november a.s. organiseert de RRQR haar jaarlijkse congres, dit jaar onder het motto 'Vooruitgang in tijden van recessie'. In drie bijdragen, van Rutger Bregman, Hans Achterhuis en Reinier Sonneveld, worden aspecten van het 'vooruitgangsgeloof' dat lange tijd de Westerse wereld kenmerkte, tegen het licht gehouden. Kunnen we eigenlijk wel over 'stilstand' of 'achteruigang' spreken? Is 'vooruitgang' nodig om in beweging te blijven, is er een ideaal of toekomstperspectief nodig om vandaag de dag in actie te komen? Wat betekent het christelijke geloof - het koninkrijk van God - in dit perspectief? Hoe zet het aan tot handelen vandaag? Meer info is te vinden op de website van de RRQR.

In het komende nummer van Wapenveld staat een artikel van de bekende Britse socioloog David Martin. Martin is gezaghebbend binnen zijn vakgebied en is tegelijkertijd priester in de Anglicaanse kerk. In het artikel laat hij met een keur van argumenten zien dat wetenschap niet in het algemeen kan worden gezien als een aanjager van secularisatie, anders dan vaak wordt beweerd door wetenschappers van de faculty club. 'Het wordt gevaarlijk als een progressieve voorhoede als standaard voor een samenleving dient.'

De rubriek ‘Wilde schoonheid’ begint vertrouwd te raken in Wapenveld. Iedere aflevering van 'Wilde schoonheid' zoomt in op een kunstwerk (van film tot beeldende kunst tot poëzie) dat te mooi is om links te laten liggen. Deze keer vestigt Peter van Dijk de aandacht op een reclamefoto van Suitsupply. ‘Wat was het mooi geweest als christenen over deze foto waren gaan schrijven toen deze overal hing en gepubliceerd werd.’ Van Dijk associeert de man in maatpak met Jezus die in de woestijn de koninkrijken van de aarde te zien krijgt. Eind van deze maand is het verhaal te lezen in derde nummer van dit jaar!

Regelmatig krijgen wij het verzoek of oude nummers van Wapenveld nog beschikbaar zijn. Als redactie hebben wij enkele jaren geleden  ons archief geschonken aan de bibliotheek van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Artikelen die niet op de website staan, zijn dus opvraagbaar bij de bibliotheek van de Vrije Universiteit; voor meer informatie zie www.ubvu.vu.nl in de catalogus.

In het nummer van Wapenveld dat binnenkort op de mat rolt, staat de eerste aflevering van ‘Brief aan mijn kleinkind’. Inspiratie voor deze rubriek vond de redactie in Brieven aan mijn kleinzoon van Abel Herzberg, dat opent met de volgende zin: 'Wat hier volgt, zijn – of liever gezegd waren – brieven, die ik aan mijn achtjarige kleinzoon geschreven heb. Wij hadden afgesproken dat ik hem over mijn grootvader vertellen zou en over mijn ouders en in het algemeen over de tijd, toen ik jong was. (…) Al schrijvend gebeurde het nu, dat ik de leeftijd van mijn kleinzoon vergat. Het was alsof ik tot een volwassene sprak. Wat deed het er ook toe? Wat hem nu zou ontgaan, zou hij later wel begrijpen, als hij daar tenminste nog belang in stelde.' De eerste brief is van Hans de Knijff.

In de nieuwe jaarserie van Wapenveld bespreken we een aantal vragen die voortkomen uit de sociaal-wetenschappelijke blik op geloven.  Wij leven in een geconstrueerde visie op de werkelijkheid. Al onze beweringen, zelfs die waaraan we goddelijk gezag toekennen, zijn sociaal geconstrueerd. Als we dat eenmaal doorkrijgen, kan ons geloof gemakkelijk zijn glans en vanzelfsprekendheid verliezen. Dat is voor velen een reden geweest om geloof en kerk vaarwel te zeggen. Alles wordt vloeibaar. Of is het toch mogelijk op een nieuwe manier te zeggen dat sociale constructies toegang bieden tot een werkelijkheid buiten ons. Wapenveld vraagt en zoekt in deze jaarserie naar een manier om te blijven geloven, met elkaar.

Wapenveld-redacteur Wim Dekker liet onlangs in het blad Opbouw zien hoe belangrijk discussies binnen de redactie kunnen zijn. Bijvoorbeeld over de vraag waarom het belangrijk is om bij een christelijke gemeente te horen. Om ons heen hebben we veel van onze studiegenoten en vrienden zien afhaken. Waarom zijn wij gebleven?  ‘Uiteindelijk toch omdat wij geen moderne individuen zijn en willen zijn. In het geloof wordt onze autonomie doorbroken. Wij zijn niet van onszelf. Ergens willen wij dat niet en durven dat niet. Soms is het alleen maar hopen dat God toch bestaat. (...) In ons gemeenteleven bieden wij weerstand aan de individualisering. En wanneer je hoogmoed doorbroken wordt, prijs je God opeens voor de gemeente.'