Archief
Nummers
Jaargangen
- 74 (2024)
- 73 (2023)
- 72 (2022)
- 71 (2021)
- 70 (2020)
- 69 (2019)
- 68 (2018)
- 67 (2017)
- 66 (2016)
- 65 (2015)
- 64 (2014)
- 63 (2013)
- 62 (2012)
- 61 (2011)
- 60 (2010)
- 59 (2009)
- 58 (2008)
- 57 (2007)
- 56 (2006)
- 55 (2005)
- 54 (2004)
- 53 (2003)
- 52 (2002)
- 51 (2001)
- 50 (2000)
- 49 (1999)
- 48 (1998)
- 47 (1997)
- 46 (1996)
- 45 (1995)
- 44 (1994)
- 43 (1993)
- 42 (1992)
- 41 (1991)
- 40 (1990)
- 36 (1986)
- 34 (1984)
- 32 (1982)
- 27 (1977)
- 25 (1975)
- 24 (1974)
- 21 (1971)
- 19 (1969)
- 18 (1968)
- 15 (1965)
- 13 (1963)
- 8 (1958)
- 6 (1956)
Aart Nederveen — jaargang 69, nummer 4, augustus 2019
https://wapenveldonline.nl/artikel/1479/redactioneel/
Martijntje Smits — jaargang 69, nummer 4, augustus 2019
De flexibilisering van het arbeidscontract is geen onbedoeld bijverschijnsel van onze arbeidsmarkt, maar een logisch gevolg van een consistente managementformule, gebaseerd op een competitief mensbeeld. Die formule, afkomstig uit het bedrijfsleven, is vanaf circa 1990 diep en zonder al te veel protest binnengedrongen in dienstverlenende instellingen. Dit gebeurde met name in Nederland, dat zich in Europa verrassend opwerkte tot kampioen flexwerk. Werknemers zouden de zeggenschap moeten heroveren over de criteria voor de kwaliteit van hun werk. En hun werkplek moet niet langer als een strijdperk van competitieve individuen worden gezien.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1480/werken-als-wedstrijd/
Edward van ’t Slot — jaargang 69, nummer 4, augustus 2019
Na Wapenveld nr. 2 van dit jaar vervolgen we onze kennismaking met Simson: de man uit een verre oertijd, maar een tijd die toch lijkt op de onze. Gemeenschappelijke huizen werden ook toen gesloopt ten gunste van het koninkrijk van eigen ogen en eigen mening. En probeer er dan nog maar eens een gezamenlijk gedeeld verhaal van te maken.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1481/als-de-ogen-regeren/
‘Een argeloos oog voor de sjeu van het enkeldaagse’
Jaap de Jong en Renske ter Avest — jaargang 69, nummer 4, augustus 2019
In het huis van Jessica Voeten liggen de boeken en kranten hoog opgetast op de werktafel. Rechts naast de krantenstapel ligt de NRC van 28 februari 2019, opengeslagen bij het interview met haar moeder Marga Minco, laureate van de P.C. Hooftprijs 2019. Naast de krant ligt Moed en Overmoed. Leven en tijd van Mata-Hari. Een gedocumenteerde biografie van Jessica Voeten en Angela Dekker. Genoeg aanleiding tot een gesprek met Jessica Voeten over leven en werk.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1482/een-argeloos-oog-voor-de-sjeu-van-het-enkeldaagse/
Een pact van liefdevolle onoprechtheid
Ger Groot — jaargang 69, nummer 4, augustus 2019
Hoe het er met de Brexit zal voorstaan tegen de tijd dat dit tijdschrift verschijnt, valt op het moment waarop ik dit schrijf nog nauwelijks te overzien. Al sinds meer dan een jaar verwacht ik er niet minder dan een hard afscheid met slaande deuren van. Maar niets is zeker, behalve het feit dat dit politiek avonturisme nu al diepe wonden geslagen heeft.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1483/een-pact-van-liefdevolle-onoprechtheid/
Skanderbegplein, Tirana – Een monument
Menno van der Beek en Niek Stam — jaargang 69, nummer 4, augustus 2019
https://wapenveldonline.nl/artikel/1488/skanderbegplein-tirana-een-monument/
Een moreel alternatief voor de moderniteit?
Gertjan Schutte — jaargang 69, nummer 4, augustus 2019
In de bovenkerk van de Sint-Franciscuskerk in Assisi laten fresco’s van Giotto zien hoe Franciscus een leven als rijke jongeling achter zich laat om in absolute armoede zijn leven aan God te wijden. Het hoogtepunt in de frescocyclus is misschien wel de scene waar Franciscus zijn kleren overhandigd heeft aan zijn vader en zijn handen omhoog heft naar de hemel. Bij het lezen van Alasdair MacIntyres laatste boek Ethics in the conflict of Modernity moest ik denken aan deze fresco’s. Franciscus’ leven vormde een radicale kritiek op geld, macht en kruistochten en liet tegelijkertijd een alternatief zien, een hoogstaand moreel leven, dat nog steeds tot de verbeelding spreekt. MacIntyre wil in zijn boek zowel radicale kritiek leveren op de westerse moderniteit én wijzen op alternatieve opties voor individu en gemeenschap.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1484/een-moreel-alternatief-voor-de-moderniteit/
De vraag is, of het ook genoeg is
Menno van der Beek — jaargang 69, nummer 4, september 2019
Christian Wiman schreef in 2013 My Bright Abyss, in het Nederlands vertaald als Mijn heldere afgrond, een boek waarin hij, om het met die te korte samenvatting even onrecht aan te doen, de lezer liet zien hoe hij via de liefde en via een dodelijke ziekte op de bodem van het bestaan God tegenkwam. Het kreeg, ook in Nederland, haast de status van een moderne mystieke klassieker. In zijn nieuwe boek, He held radical light, zoekt Wiman vanuit zijn levenslange ervaring als dichter en vanuit zijn lange omgang met dichters, van papier en in hun nabijheid, het antwoord op de vraag wat poëzie en geloof met elkaar te maken hebben.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1485/de-vraag-is-of-het-ook-genoeg-is/
Ariën Voogt — jaargang 69, nummer 4, augustus 2019
Kan een politieke gemeenschap zonder het onderscheid tussen wij en zij bestaan? Is internationale politiek een zero-sum game waarbij conflict onvermijdelijk is, zoals Trump en andere nieuwe wereldleiders aannemen – of bestaat voor ons mensen de mogelijkheid van internationale samenwerking, wereldvrede en de vorming van een universele menselijke gemeenschap? Wat kunnen wij vanuit christelijk oogpunt zeggen over de relatie tussen politiek, gemeenschap en conflict?
https://wapenveldonline.nl/artikel/1486/vijandschap-als-noodzaak/
Documentaires als confronterende spiegels
Rinke van Hell — jaargang 69, nummer 4, augustus 2019
Er zijn van die hoofdpersonen die zich in je hoofd nestelen. Unieke karakters, die je raken en van wie je je zo nu en dan afvraagt: ‘Hoe zou het met ze zijn?’ Dat hoeven niet per se fictionele personages te zijn. In documentaires leef je mee met échte mensen, die weliswaar ook op een bewuste manier in beeld gebracht worden zodat je nooit helemaal weet of dit nu het 'ware' verhaal is. Een van die mensen die me zijn bijgebleven is Jane, een arbeidster op een bloemenbedrijf in Kenia. Ze was een van de personages die centraal stonden in de schrijnende documentaire A blooming business, van Ton van Zantvoort uit 2009.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1487/documentaires-als-confronterende-spiegels/