Archief
Nummers
Jaargangen
- 74 (2024)
- 73 (2023)
- 72 (2022)
- 71 (2021)
- 70 (2020)
- 69 (2019)
- 68 (2018)
- 67 (2017)
- 66 (2016)
- 65 (2015)
- 64 (2014)
- 63 (2013)
- 62 (2012)
- 61 (2011)
- 60 (2010)
- 59 (2009)
- 58 (2008)
- 57 (2007)
- 56 (2006)
- 55 (2005)
- 54 (2004)
- 53 (2003)
- 52 (2002)
- 51 (2001)
- 50 (2000)
- 49 (1999)
- 48 (1998)
- 47 (1997)
- 46 (1996)
- 45 (1995)
- 44 (1994)
- 43 (1993)
- 42 (1992)
- 41 (1991)
- 40 (1990)
- 36 (1986)
- 34 (1984)
- 32 (1982)
- 27 (1977)
- 25 (1975)
- 24 (1974)
- 21 (1971)
- 19 (1969)
- 18 (1968)
- 15 (1965)
- 13 (1963)
- 8 (1958)
- 6 (1956)
Aart Nederveen — jaargang 67, nummer 1, februari 2017
https://wapenveldonline.nl/artikel/1343/redactioneel/
Vormende verhalen in tijden van vervreemding
Willem Kater — jaargang 67, nummer 1, februari 2017
De verweesde samenleving van Pim Fortuyn roept bij mij nog altijd gevoelens van sympathie op. Het is ook jeugdsentiment. Het zal in vwo-5 geweest zijn dat er bij Nederlands een betoog geschreven moest worden. Ter inspiratie – ik weet niet meer hoe ik eraan kwam – had ik het boekje van de vermoorde opiniemaker gelezen. Nederland, zo schetst het pamflet, was onderweg in de moderniteit wat kwijtgeraakt: gemeenschapszin en broodnodige beschaving. Het is op de keper beschouwd op z’n minst opmerkelijk dat ik werd geraakt door het betoog van Fortuyn. Ik groeide op in een warm nest, in een christelijke gemeenschap, in het rustige Zeist, en had alle kansen van de wereld. Wat is in die omstandigheden een verweesde samenleving, anders dan sentimenteel gewriemel?
https://wapenveldonline.nl/artikel/1346/vormende-verhalen-in-tijden-van-vervreemding/
Edward van ’t Slot — jaargang 67, nummer 1, februari 2017
Had ik rond het jaar 30 als Joodse man in Judea geleefd, ik was waarschijnlijk een farizeeër geweest. Een open en verlichte farizeeër misschien, maar toch. Prima opgeleid, met een behoorlijke kennis van de Schrift, en vooral: het ook ernstig menend met die Schrift, gespitst op stevige gesprekken over de Schrift: ja, ik was vast een Schriftgeleerde farizeeër geweest. Ik herken mezelf in die mensen.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1345/idioten/
'De cultuur der dingen lijkt onstuitbaar'
Herman Oevermans en Bert de Leede — jaargang 67, nummer 1, februari 2017
Naar Groningen reisden we, om Auke van der Woud (1947) te spreken. Aanleiding: zijn boek De nieuwe mens – de culturele revolutie rond 1900 (2015). Een mooie gelegenheid om de man achter een ondertussen imposant oeuvre te portretteren. We ontmoetten hem in de gebouwen van de Protestantse Theologische Universiteit aldaar. Een rustige, bescheiden man, die ogenschijnlijk terloops zijn opmerkingen maakt, met zo nu en dan een lichte twinkeling in de ogen.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1347/de-cultuur-der-dingen-lijkt-onstuitbaar/
Het kinderboek als bron van cultuur
Hans Ester — jaargang 67, nummer 1, februari 2017
De neiging tot verzamelen is deel van het mens-zijn. Hoe klein de verzameling ook mag zijn, het verlangen om voorwerpen samen te brengen die iets gemeenschappelijks hebben en daarmee de wereld compleet maken, is universeel. De individualiteit van de mens uit zich in het aanleggen van een verzameling. Aan deze neiging, die soms aan fanatisme grenst, hebben we prachtige collecties porseleinen voorwerpen, beeldhouwwerken en schilderijen te danken. En uiteraard ook boeken.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1348/het-kinderboek-als-bron-van-cultuur/
Heilloze strijd over het aanbod van genade
Klaas van der Zwaag — jaargang 67, nummer 1, februari 2017
Een onverkwikkelijke strijd over het al dan niet voorwaardelijk karakter van het aanbod van genade eindigde in 1953 in een trieste scheuring binnen de Gereformeerde Gemeenten. Dr. M. Golverdingen schreef een boek over de heftige strijd in de periode van 1950 tot 1957 en beëindigde daarmee een trilogie over zijn kerkverband.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1349/heilloze-strijd-over-het-aanbod-van-genade/
Marius Doornenbal — jaargang 67, nummer 1, februari 2017
https://wapenveldonline.nl/artikel/1342/filter-bubble/
Wat doen wij wanneer wij het Onze Vader bidden?
Bert de Leede — jaargang 67, nummer 1, februari 2017
Afgelopen najaar las ik in dezelfde weken van de systematisch theoloog Jan Muis, diens boek over de godsleer: Onze Vader. Christelijk spreken over God, [1] en van de Duitse schrijfster Esther Maria Magnis haar autobiografische roman Mintijteer. [2] In mijn innerlijk gingen die twee boeken met elkaar in gesprek. Muis schreef een boek over een centrale locus van de dogmatiek, de godsleer, aan de hand van de bespreking van het Onze Vader. Wat doen wij wanneer wij het Onze Vader bidden? Dan spreken wij tot God zoals Christus ons geleerd heeft. Met andere woorden: dan spreken gelovigen christelijk over God. Muis’ originele keuze leidde tot een origineel boek. De roman van Esther Maria Magnis gaat eveneens over bidden, in het einde zelfs letterlijk het gezamenlijk gebeden Onze Vader. Het is een rauw boek over dramatische verlieservaringen in levens van gewone gelovige mensen: een vader sterft aan kanker, zijn vrouw en drie opgroeiende pubers blijven achter. Na een aantal jaren treft hetzelfde noodlot van een gruwelijke kanker het gezin opnieuw. De auteur vertelt haar weg van geloof en ongeloof, verzet en overgave, van bidden en vloeken, en van het zwijgen van God.
https://wapenveldonline.nl/artikel/1344/wat-doen-wij-wanneer-wij-het-onze-vader-bidden/
Rinke van Hell — jaargang 67, nummer 1, februari 2017
De documentaire Roger Ebert: Life itself (2014) begint met een beroemd fragment waarin Amerika’s beroemdste filmcriticus uitlegt waarom film zo belangrijk voor hem is. Ebert zegt daar – enigszins vrij vertaald: ‘We zijn allemaal met een bepaalde bedrading geboren. We zijn wie we zijn: waar we werden geboren, als wie we zijn geboren, hoe we zijn opgevoed. We zitten allemaal een soort van ‘vast’ in die persoon en het doel van beschaving en groei is om in staat te zijn om onszelf naar anderen uit te strekken en een beetje empathie op te brengen voor andere mensen. En voor mij is de filmkunst een soort machine die empathie voortbrengt. Films helpen je om wat meer te begrijpen van de hoop van andere mensen, van hun aspiraties, hun dromen en hun angsten. Het helpt ons om ons te identificeren met mensen die op weg zijn op dezelfde levensreis als wijzelf.’
https://wapenveldonline.nl/artikel/1341/film-als-empathie-machine/